Δεν είναι τόπος για να ζεις, η πόλη, σου το λέω
και κάθομαι, 'μερόνυχτα, και θυμωμένη κλαίω,
που άφησα το σπίτι μου και όλα τα καλά μου
και ήρθα στην πρωτεύουσα να στήσω τη φωλιά μου.
Φτωχή φωλιά σ’ ένα κλαρί , γκρίζο και παγωμένο
και τρέχω από το πρωί, σαν πιόνι κουρδισμένο.
Κανένας δε με χαιρετά, μήτε και με γνωρίζει
μα και γνωστό σαν συναντώ, το βλέμμα αλλού γυρίζει.
Το μεροκάματο λειψό και η χαρά μια στάλα,
στο λέω φίλε δεν βαστώ, μ’ εκείνα και με τ’ άλλα…
θα μάσω την πραμάτεια μου, μια μέρα να μπαρκάρω
και να γυρίσω στο νησί, ανάσα για να πάρω.