Αν δεν μπορείς, το μονοπάτι,
να βαδίσεις δίπλα στους άλλους
και προβληματισμούς έχεις μεγάλους,
για τη φιλία , τον πόνο, την αγάπη
κι είσαι χαμένος, κάνε κάτι.
Αν ώρες μόνος σου μιλάς
και δεν ακούει κανένας τη φωνή σου,
είναι αραχνιασμένη και μουντή η ζωή σου
και στα παλάτια ζεις της Χαλιμάς.
Είσαι μειοψηφία, φίλε, σαν και μας.
Αν ότι χρόνια θησαυρίζεις στη ζωή,
χαρές και λύπες, πλούτη,
δεν τα μοιράζεσαι στην κοινωνία τούτη,
άψυχα μοιάζουν ξόανα, χωρίς,
ελάχιστη στους γύρω επιρροή.
Αν το κατάλαβες, πως ο καθένας βιαστικά,
τα κάνει όλα, όπως η καρδιά προστάζει,
ενώ ο νους παλεύει και επιμένει,
η λογική να κρίνει και να διατάζει,
Άνθρωπος είσαι, φίλε, τελικά