Πονάει πάντα η παλιά ζωή
Σαν τατουάζ που δε λέει να σβηστεί
Σαν ύποπτη πιάτσα παρακολουθεί
Παραμονεύει σαν το ληστή
Σ’ ένα τραγούδι, μια μυρωδιά,
Μια φωτογραφία, μια αγκαλιά.
Ποτέ δε σ’ αφήνει η παλιά ζωή
Γιατί μαζί της σε κουβαλάει
Κι όταν το σώμα λιποψυχάει
Μ’ αίμα ψυχρό πυροβολεί.
Και πάνω που νόμιζα πως έχω σωθεί
Γυρίζω πάλι στην παλιά ζωή
Κι ας λεν για τα καλά παιδιά
Πως μένουν πάντοτε παιδιά
Αυτό είναι η δική τους συμφορά.