Πέφταν στ’ αμάξι οι σταγόνες της βροχής,
στενός ο δρόμος και τον τύλιγε η νύχτα,
την πόρτα ανοίγεις, είπα μείνε, θα βραχείς,
μου ‘πες θα φύγω, είναι αργά πια, καληνύχτα.
Καληνύχτα,
καληνύχτα, τα χαμένα μου όνειρα κρύφτα,
να τα βγάλεις στο φώς την αυγή,
μια ζωή που ‘ναι χρόνια μια νύχτα
και που ψάχνει να βρει το πρωί.
Έξω ο δρόμος βουτηγμένος στη βροχή,
άδειο το βλέμμα, σκούρο, μαύρο σαν τη νύχτα,
ποτέ η αγάπη σου δεν είχε ανακωχή,
κι έφτασε η ώρα να μου πεις πια, καληνύχτα.