Μέσα μου μια φωτιά που καίει μοιάζει η ερημιά,
για το πουθενά άνοιξε πανιά.
Ως τα πέρατα του κόσμου, μόνος ταξιδεύω, φως μου,
άλλαξα ζωή και πάθη κι έφυγα μακριά.
Είχα όνειρα μια φορά,
μια ψυχή, μια καρδιά.
Τώρα άβυσσος στο μυαλό,
σ’ αγαπώ, μα δε ζω
κι αν γυρίσεις δε γυρνώ.
Μέσα μου μια σκέψη μόνο, πώς να λυτρωθώ,
είμαι αποσκευή δίχως προορισμό.
Σε χιλιάδες παραισθήσεις θες απόψε να με κλείσεις
και στο τέλος να κεράσεις πάλι χωρισμό.