Lobos no medio da noite
ceibaron un día o seu aular;
óuvense berros de medo
e o queixume da morte ó pasar.
Foron trizndo na noite
estrelas lucentes daquel alborear,
escuras canles de sangue,
e os corpos sen vida e as armas cantar.
FUXE, FUXE, FUXE QUE LOGO VIRAN
LOBOS, LOBOS, LOBOS QUE BAIXAN PRO VAL;
LISCA, LISCA, LISCA PRO OUTRO LADO DO MAR;
FUXE, FUXE, FUXE QUE ESTAN A CHEGAR!
Baixan os lobos na naoite:
non deixes que afoguen o noso cantar.
Feras de sangue sedentas,
cativas concencias do quedo luar
cubren a Patria de morte,
que queda sin norte, ai!, do seu cantar!
Logo o silencio mezquino...
non temos camiño, non vale chorara:
Han nace-los novos fillos,
que do vento frío o día farán!
VOLTA, VOLTA NOVAS GORXAS A CANTAR
BULE, BULE, BULE QUE O DIA VIRA;
LOITA, LOITA, LOITA COA NOITE ACABAR,
MIRA O DIA QUE VEN DO CABO DO MAR!
Saca ese cantar da noite
deixa que se escoite pra nunca acabar!
Anos pasaron, e aínda
os lobos da morte habitan no val;
andan con peles de ovellas,
en clás de cantores da vida e da paz.
Temos na memoria, vivos,
aqueles cautivos, aquela ruindá:
Naberá tempo que lave,
nin perdón que acale a nosa verdá!
FUXE, FUXE, FUXE QUE ESTÁN A CHEGAR
LOITA, LOITA, LOITA COA NOITE ACABAR;
LISCA, LISCA, LISCA PRO OUTRO LADO DO MAR,
BULE, BULE, BULE QUE O DIA VIRA!
Saca ses cantar da noite,
deixa que se escoite pra nunca acabar!