Ὁ δρόμος εἶναι δύσβατος κι ἀτέλειωτος μπροστά τους,
μὰ ὅλο πρὸς σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ πετᾶνε τὰ ὄνειρά τους.
Τρέχουν πρὸς τὴν ἀνατολή, κι ἂς εἶναι τόσο ξένη,
μὰ ὅσο τὴν ζυγώνουνε, στὸ βάθος ξεμακραίνει.
Ἀπὸ τὴ δύση ἔρχονται, φαίνονται κουρασμένοι,
γιατὶ τὄχουν στὴν μοίρα τους νὰ ὁδεύουνε σκυμμένοι.
Τρέχουνε νὰ τὴ φτάσουνε καὶ νἄτηνε μπροστά τους,
μὰ ὅσο τὴν ζυγώνουνε, γλιστράει πάλι μακριά τους.
Ἡ ἀνατολὴ μένει γι᾿ αὐτοὺς πάντα μιὰ χώρα ξένη,
ὅπου κρατάει ἐπίμονα τὴν πόρτα της κλεισμένη.
Καὶ πάντα πεισματάρικα κρατάει τὰ μυστικά της,
γιὰ νὰ τὰ λέει στὰ κρυφά, τὴ νύχτα, στὰ παιδιά της