Μια λογική παράλογη του κόσμου αυτού το θέμα
σε κάθε λοξοδρόμισμα χιλιάδες οι κριτές.
Εσύ μες στ’ αδιέξοδο κι εγώ μέσα στο τέλμα
και φεύγαν μελαγχολικές οι άδειες Κυριακές.
Σαν μάγισσα σηκώθηκε η νύχτα να μας πάρει
και ξύπνησε σκιρτήματα κι αισθήσεις μακρινές.
Κι όταν με λεηλάτησαν τα μάτια σου, οι κουρσάροι,
σου δόθηκα σαν λάφυρο τις άδειες Κυριακές.
Οι ρόλοι μας τελειώσανε πριν καλά αρχίσουν
δυο θεατρίνοι ασήμαντοι μοιραίοι εραστές.
Με άγγιξες, με τσάκισες με τη ζεστή φωνή σου
άβυσσος ο παράδεισος τις άδειες Κυριακές.
Εγώ θα γράφω γράμματα κι εσύ θα πίνεις μόνη
παρέα με την πίκρα σου κι ένας πικρός καφές.
Για μας δεν θα υπάρξουνε δεν θα ‘ρθουν ταχυδρόμοι
κι έτσι μονάχοι μείναμε τις άδειες Κυριακές.
Σαν κύκλος όλα κλείνουνε εκεί που αρχινάνε
όλος αυτός ο έρωτας, στιγμές παροδικές
Κι από όπου ξεκινήσαμε εκεί ξαναγυρνάμε
το τέρμα της συνάντησης, οι άδειες Κυριακές.