Γιατί δεν αντέχω να ξυπνάω μόνη
να μιλάω μόνη να μην είσαι εδώ
Γιατί δεν αντέχω να’χω παραισθήσεις
και με αναμνήσεις να μελαγχολώ
Γιατί δεν αντέχω τις μέρες που’ναι κρύες
με φωτογραφίες να πίνουμε καφέ
Γιατί δεν αντέχω να’χουμε λυγίσει
κι όσα έχουμε ζήσει να είναι σαν ποτέ
Φίλα με αγκάλιασέ με μην αργείς
σώσε με απ’τα βάθη της σιωπής
κράτα με είσαι ο λόγος για να ζω
ακόμα σ’αγαπάω
Γιατί δεν αντέχω γράμματα δικά σου
που ’γραφε η καρδιά σου στη τσέπη να κρατώ
Γιατί δεν αντέχω νύχτα να δακρύζω
και να μου θυμίζω πόσο σ’ αγαπώ