Απ’ του Τσελέπη την ακτή και το λιμάνι
κινούν βαπόρια για πελάγη μακρινά.
Κι όπως τα βλέπω το παράπονο με πιάνει.
Πουλί η σκέψη μου, σε σένα τριγυρνά.
Μου ’λειψες πολύ, μου ’λειψες πολύ,
μέρα νύχτα ζω με την προσμονή.
Κι όλο λέω να γυρίσεις
και να με γλυκοφιλήσεις.
Πότε θα ’ρθείς;
Απ’ τον Περαία πάνε κι έρχονται καράβια,
άλλοι χωρίζουν κι άλλοι σμίγουν με φιλιά.
Όμως εμένα η ζωή μου είναι άδεια
γιατί μου λείπει η δικιά σου αγκαλιά.