Ήρθε κι η Παρασκευή που είναι ίδια με την Τρίτη,
ήρθε το Σάββατο και εγώ πάλι μονάχη μες στο σπίτι,
ίδια η κάθε μου στιγμή συνηθισμένες εβδομάδες,
κουράστηκα να πολεμώ της ψυχής μου τους φονιάδες,
της ψυχής μου τους φονιάδες.
Μάτια κλαμένα θα `χω για σένα,
τώρα που είσαι μακριά.
Μάτια κλαμένα που απελπισμένα,
θα σου φωνάζουν γύρνα ξανά.
Ήρθε και η Κυριακή και είναι ίδια κάθε μέρα,
η μοναξιά μου με κοιτά δυο τρία βήματα πιο πέρα,
τι να την κάνω μια καρδιά που δε μ’ ακούει κι ας φωνάζω,
τα βήματά μου είν’ αργά, τρέχει η ζωή και εγώ τρομάζω,
τρέχει η ζωή και εγώ τρομάζω.