Μόνες οι σκέψεις, σκάρτο μυαλό,
σ’ ένα βυθό μ’ αρρωσταίνει.
Στου δωματίου την ακεφιά,
παρέα με άψυχα μυστικά.
Το ξέρω θα `ρθεις με τη βροχή
πάντα σου άρεσε να τρέχεις βρεγμένη.
Και τυλιγμένο γύρω απ’ το λαιμό
κατάμαυρο φουλάρι,
έμοιαζες μάγισσα με σκούπα μαγική
κι εγώ ο Αλαντίν με μαγικό λυχνάρι.
Το τζίνι μου ξανά παρακαλώ
ποτέ κανείς από κοντά μου μη σε πάρει.
Είναι η αιτία κι ο τρόπος, τ’ αλάτι στο φαί μου,
ένα θεριό ανήμερο, κρυμμένο στη ψυχή μου.
Χλωμές ιστορίες μας κυνηγούν,
μαχαίρια οι αναμνήσεις να μας πονούν.
Και τυλιγμένο γύρω απ’ το λαιμό
κατάμαυρο φουλάρι,
έμοιαζες μάγισσα με σκούπα μαγική
κι εγώ ο Αλαντίν με μαγικό λυχνάρι.
Το τζίνι μου ξανά παρακαλώ
ποτέ κανείς από κοντά μου μη σε πάρει.