Πάντα με κρατάς
στα σύνορα της άλλης μου ζωής
καθηλωμένο σ’ ένα σπίτι που δεν έχει ουρανό
ούτε δρόμο που να ξέρω,
το μάστορα να φέρω
να βγάλει τη σκεπή και να σωθώ.
Καθηλωμένος στα σκουπίδια είκοσι αιώνων
σινιάλο κάνω στα καράβια, σαν να’ μαι σε νησί
κι έχω μια ανατριχίλα
που θα την έκανες, αν ήθελες, μισή.