Η θάλασσα γεννήθηκε από δάκρυ
που πήρε το γαλάζιο τ’ ουρανού
και κύλησε στη γη απ’ άκρη σ’ άκρη,
τον πόνο να γλυκαίνει και το νου.
Μα είν’ αργά, μα είν’ αργά,
μα είν’ αργά για προσευχές
και ορκισμένες αγκαλιές,
είναι αργά για τα πολλά και τα σπουδαία.
Μα είν’ αργά...
Μα είν’ αργά...
Η θάλασσα γεννήθηκε από αίμα
γι’ αυτό και κοκκινίζει δυο φορές,
στο έμπα της αυγής μα και στο γέρμα,
τις ώρες που ξεπλένονται οι πληγές.
Μα είν’ αργά, μα είν’ αργά,
μα είν’ αργά για προσευχές
και ορκισμένες αγκαλιές,
είναι αργά για τα πολλά και τα σπουδαία.
Μα είν’ αργά...
Μα είν’ αργά...