Σ’ ένα δωμάτιο όλη μέρα στην Αθήνα,
ανοιγοκλείνοντας το στόρι αλλάζω διάθεση.
Έχει τελειώσει ο καφές πριν ένα μήνα,
και κάποιοι φίλοι μου χαλάνε την παράσταση.
Σε μια βαλίτσα έχω ρούχα πεταμένα
κι από τη σκόνη δεν κυλιέμαι πια στο πάτωμα.
Σπίτι δεν έχω για να "μπω"μέσα σε σένα,
και για υπάλληλος μου λείπει το παράστημα.
Πέσαν οι τοίχοι και κρεμιέμαι απ’ το ταβάνι,
κι οι συγγενείς μου με ρωτάν για πού τραβάω.
Αυτά που λέω τα `χουν δέσει στο ντιβάνι
σαν τους τρελούς μην τύχει και μαζί τους πάω.
Φεύγει η μέρα κι ότι έχει απομείνει,
το ίδιο βράδυ μέσα στο φτωχό μυαλό μου,
είναι ό,τι ξέπεσε απ’τη νύχτα που μ’ αφήνει
χωρίς να νοιάζεται αν σ’ έχω στο πλευρό μου.