Σαν άδεια γραφομηχανή χτυπάω τη ζωή μου
μουντά είναι τα γράμματα, μελάνι χαλασμένο
φιγούρα και κουνήματα, μπουκάλι τρυπημένο
Για μια τζουρίτσα ξεπουλάς παρέα του τσιγάρου
το χερί σου σφιχτά, μην κλαις και μου χαθείς
είν’ η βλακεία της σκηνής, φωτιά που ξενυχτά
Με ζεστασιά του αλκοόλ ψεγάζω τα ονειρά μου
λιγό πρωτού βρωμίσουνε και το λεκέ στο στρώμα μου
σημάδι πάντα ερωτικό, ζηλέψουν και τον σβήσουνε