Κρατιέσαι απ’ το τίποτα
νιώθεις τα πόδια σου βαριά
γλιστράς
το ξέρεις
μα εύχεσαι να μην πέταγες μακριά
Στην πτώση που είσαι
θυμάσαι όλους τους παλιούς σου φόβους
και δείχνεις σαν να μην σ’ άγγιξαν ποτέ
Μα μοιάζεις αστείος
Σαν στάλες πέφτεις μιας βροχής
και πνίγεις μαζί σου
ό,τι δεν πρόλαβες να πεις
Μετάνιωσες, μα
τίποτα δε σε γυρίζει πίσω πια
και ελπίζεις ν’ ανοίξουν δύο παράξενα φτερά
Μέσα μου μείναν οι ανάσες που έβγαζες
καθώς το άδειο κορμί σου στο χώμα ακούμπαγε
Και πώς να σβήσουν οι εικόνες της αγκαλιάς σου
στο κενό;
Μα το δες σαν λύση το να πετάξεις από εδώ