Δεν είχα κονάκι δικό μου
πηρούνι και πιάτο βαθύ
και ήταν κληρονομικό μου
ο βήχας κι η πείνα μαζί.
Τα μαύρα μου χάλια η ζήση
κι ανάβει το μέσα μου φως,
θα ήταν μια κάποια λύση
να γίνω από γνώση τρελός.
Μη μιλάς για καημούς και για τέτοια
και παρήγορα λόγια μην πεις,
μια παράγκα ξεχείλισα ντέρτια
αν σ’ τα δείξω θα πας να κρυφτείς.
Ο κλέφτης τού κλέφτη προστάτης
κι ο φόνος τού φόνου παιδί
ο ψεύτης τού ψεύτη πελάτης
κι ο νόμος τού ανόμου κλειδί.
Αρχίζω και κάνω το σκύλο
γαβγίζω και πια δε μιλώ
δαγκώνω τον πρώτο μου φίλο
και τώρα δηλώνω τρελός.