Λάμψη, φως και χρώμα πλημμυρίζω
κι ότι αγγίζω τη μορφή σου παίρνει
κι όσο πλησιάζω τόσο αλλάζω
ζω κι ορίζομαι ξανά.
Μια ανάσα βρες δώσ’ μου
σταγόνα από άρωμα ουρανού
να βάλω ποιου κόσμου φωτιά
ζω μες στο βλέμμα σου
που όλα έχουν χρώμα
κι όσο αλλάζω
πιο ψηλά κοιτάζω κι ανεβαίνω
φτάνω ως την άκρη, γίνε δάκρυ
απ’ το τίποτα να βγω.
Να `ξερες πως γλυκά βουλιάζω και σ’ αγαπώ
όλα φως και χρώμα, πάθος στάζω
των ματιών σου μοιάζω κι ομορφαίνω
λάμψη δίχως σώμα, δωσ’ μου εικόνα
απ’ τ’ ανώνυμα να βγω.