Σαν το σκουριασμένο τραίνο που `χει πια ρημάξει,
έμεινα σ’ έναν παλιό σταθμό
Γιατί οι ράγες που πατούσα μ’ είχανε κουράσει,
και το δρομολόγιο γνωστό.
Τρέχουμε στη λεωφόρο που δεν έχει τέρμα,
κόσμος γύρω μου μα ψάχνω από που να κρατηθώ,
κι είναι κι ένα μονοπάτι,
που `χει της ζωής το κάτι
κι οι διαβάτες του, μιλούν για το Χριστό.
Aχρωμα φεύγουν τα βράδια κι περνούν τα χρόνια
τραγουδώ σε ψεύτικο σκοπό,
Με πλακώσανε τα επίγεια, που καρδιά για αιώνια,
δώσ’ μου ένα λόγο για να ζω.