Το σπίτι μου κατάντησε μια σταλιά
Ακόμη σου χρωστάω πολλά φιλιά
Και θέλω να το σκάσω μα δεν μπορώ
που δε θα με φωνάξει κανείς «μωρό»
Οι φίλοι μου συνείδηση σκοτεινή
Δεν έχουνε μια είδηση βραδινή
οι στάχτες είναι μόνο απ’ τη μάρκα μου
κανείς δεν παραλύει τα άκρα μου
Πού σε άφησα;
Πού σε τραυμάτησα;
Πόσο μπορείς να απορείς
που μισώ το μισό του εμείς;
Πότε άλλαξα;
Πότε σε αντάλλαξα;
Για ποια φωνή, πριν φανεί
είχα γράψει αυτή την σκηνή;
Η μέρα μού μικραίνει τα αίσθηματα
ο ύπνος δε μαθαίνει τα βήματα
Να πρέπει να πατήσω στα πόδια μου
και πίσω γυρνάω τα ρολόγια μου
Μοιράσαμε τους φίλους και τους γνωστούς
χαλάσαμε τους πιο δυνατούς δεσμούς
Τα όρια σε μένανε κρύφτηκαν
κι οι όρκοι σου οι ξενύχτες κοιμήθηκαν