Είν’ η ζωή μου μια ατέλειωτη εφηβεία,
ένα παιχνίδι που δεν έχει ηλικία,
είν’ η ζωή μου μια φυγή σπασμωδική
Σουηδική γυμναστική στη φυλακή.
Είν’ η ζωή μου μια γενιά που δεν κρατιέται
και μ’ αγωνία αιωρείται και κρεμιέται,
είν’ η ζωή μου που με κόβει σαν ξυράφι,
είναι οι φόβοι μου, μην πάνε όλα στράφι.
Μα όσο και να με πληγώνει,
όσο κι αν μου δίνει πόνο,
η ζωή είναι δική μου
και γι’ αυτήν δε μετανιώνω,
δε μετανιώνω.
Είν’ η ζωή μου, δυο - τρεις φίλοι από παλιά,
όμως κι αυτοί, κάπου μού είναι, μακριά,
είν’ η ζωή μου σαν μικρό, τυφλό σκυλί,
είναι μωρό παρατημένο στο σκαλί.
Είν’ η ζωή μου μεθυσμένη διαδρομή,
μέσα από όνειρα, ευχές κι υπομονή,
είν’ η ζωή μου που σε ραντεβού με στέλνει
εκεί που η μοναξιά τα πίνει με την τέχνη.
Μα όσο και να με πληγώνει,
όσο κι αν μου δίνει πόνο,
η ζωή είναι δική μου
και γι’ αυτήν δε μετανιώνω,
μα όσο και να με πληγώνει,
όσο κι αν μου δίνει πόνο,
η ζωή είναι δική μου
και γι’ αυτήν δε μετανιώνω,
δε μετανιώνω.