Ήμουν παιδί και μ’άρεσε μονάχη στην κουζίνα
ν’ανακατεύω στο φαϊ τα όνειρα εκείνα
που στον ατμό ζωγράφιζαν απέραντα ταξίδια
λίγο αλατοπίπερο και πέταγα στ’αλήθεια.
Παραμυθο-φουρνίσματα τα έλεγε η γιαγιά μου
κι έμαθα στα μπαχαρικά ν’ανοίγω την καρδιά μου
ν’αφήνω δρόμο στο κακό να φεύγει μακριά μου
κανέλα και γαρύφαλο να φέγγουν τη σκιά μου.
Ήρθε και πέρασε ο καιρός μα στο μικρό μυαλό μου
ο φούρνος πάντα έψηνε τ’άνοστο φαγητό μου
πικάντικο το γύρευα κι έκαψα τ’όνειρό μου
αφού το μόνο που’λειπε ...τ’αλατοπίπερό μου.