Φεγγάρι μου κρυφό
κορίτσι λυπημένο
σαν φιλάκι του θεού,
είν’ η νύχτα στην αρχή
κι εγώ σε περιμένω
στην πιο κρυφή γωνίτσα τ’ ουρανού.
Στα ρούχα μου βροχή
στο στόμα μου φαρμάκι
μαύρη πέτρα του γιαλού,
ήρθες πάλι εσύ
μικρό καλοκαιράκι
και πέταξε η ψυχούλα μου γι’ αλλού.
Φώτισε μου αυτή
τη μαύρη εξορία
φεύγει ο χρόνος σαν νερό,
βράδυ και πρωί
στου κόσμου τα βιβλία
τίποτα δεν μπόρεσα να βρω.