Γιατί κυρά μου φεύγει απού ξαυτόν μου
Ήλθα, πουλλιά, μ’ εσάς να καταντήσω
Γιατί κυρά μου ξάψεν το λαμπρόν σου
Ήλθα στο σκιός σας, δέντρη να καθίσω
Και μετά σέναν, βρύση αν ημπορήσω
Να δροσιστώ πριχού με καταλύση
Κι αφόν δε θέλει πιον να μου γρικήση
Γρικάτε μου, πουλλιά, δεντρά και βρύση.
Πέτε, πουλλιά, μεν πάψετε το κλάμαν
Και δίκιον εν να κλαίγετε μιτά μου
Δέντρη, και δείλις και πωρνόν και κάμαν
Γοιόν σείζεστε λαλείτε τα κακά μου
Βρύση, πιντώθου με τα κλάματά μου
Κ’ εγώ θέλω φωνάζειν κρίσην, κρίσην,
κι αφόν δε θέλει πιον να μου γρικήση
Γρικάτε μου, πουλλιά, δεντρά και βρύση.
Αγνώστου Κυπρίου ποιητή