Μέσα στη νύχτα ανάβει η πόλη αυτή
χιλιάδες φώτα, τη ζωή μου κρατά
στην αγκαλιά της σαν νεκρό παιδί
μα εγώ θυμάμαι ακόμα τις όμορφες μέρες
μ’ ένα έντονο χρώμα
Περπατάμε μαζί ένα ήσυχο βράδυ
μιλάμε για ώρες μέχρι που χαράζει
με τον πράτο αέρα σβήνουν τα χνάρια
έτσι χανόμαστε πάντα
Τώρα η αγάπη μ’ έχει αφήσει εδώ
στην άκρη τού κόσμου
στο τελευταίο στενό
να κοιτάζω από μια χαραμάδα
ένα δρόμο ανοιχτό
Όλα είναι πια μια ζεστή ανάμνηση
αρώματα, εποχές από μια άλλη διάσταση
το πρόσωπο σου, οι φίλοι, τα λόγια
γίναν στα μάτια μου νερά
που κρατάνε ακόμα