Φύσα αεράκι να ξυπνήσουν τα κύματα
φύσα από μέσα μου ως τη θάλασσα πέρα
ώρες περίμενα κοιτάζοντας τα σύννεφα
σ’ αυτή την ερημιά περίμενα όλη μέρα
Φύσα αεράκι όπως τότε στο κατάστρωμα
του πλοίου που ταξίδευε στη Σέριφο
χάθηκε πια των μαλλιών της τ’ άρωμα
απ’ τις παλάμες μου, θάφτηκε στην έρημο
Τι κι αν η λύπη στο στήθος μου ξυπνά
η ευτυχία ήσυχα στο πλάι μου κοιμάται
μοιάζει μ’ εκείνα τα χαρούμενα παιδιά
πάνω στα ποδήλατα -θυμάσαι;-
Φύσα αεράκι στη μικρή μου αυλή
κάνε των δέντρων τα κλαδάκια να λυγίσουν
μέσα στη νύχτα σ’ αυτή τη σιωπή
κάνε τα φύλλα τους ξανά να ψιθυρίσουν
Μέσα μου φωλιάζει το φως
που χύνεται βαθιά στα όνειρά μου
φύσα αεράκι να σκορπίσει στο πέλαγο
η στάχτη που σκεπάζει την καρδιά μου
Τι κι αν η λύπη στο στήθος μου ξυπνά
η ευτυχία ήσυχα στο πλάι μου κοιμάται
μοιάζει μ’ εκείνα τα χαρούμενα παιδιά
πάνω στα ποδήλατα -θυμάσαι;-
Είναι οι ζωές μας λευκά πουλιά
που χορεύουν πάνω στα κύματα
γράφουν στο φως μια παράξενη τροχιά
έπειτα σβήνουν στον ορίζοντα
Των βράχων που υψώνονται οι σπηλιές
στα σπλάχνα τους βαθύτερα με κλείνουν
ώσπου όλα τα χρώματα ένα να γίνουν
ώσπου να κλείσουν μια για πάντα οι πληγές
Ελαφρύς ώσπου να πλέω στον αέρα φτερό
ώσπου να χωρέσω στων ματιών σου τις ανταύγειες
ώσπου τα μάτια σου να λάμπουν να δω
όπως ο ήλιος στα νερά που αγκαλιάζουν τις Κυκλάδες