Νύχτες κενές, μεθάνε το μυαλό
κάνουν το σώμα να μοιάζει εκκρεμές
ένοχες σκέψεις πολλές οι στιγμές κυλάνε βουβές
κι εναλλάσσονται όπως αλλάζουν του δρόμου οι στροφές
εικόνες θολές, άγνωστα πρόσωπα οι προθέσεις τους όμως γνωστές
μείναμε απλοί θεατές στην άκρη ενός εξώστη
παρακολουθώντας κομμένες σκηνές
συμβαδίζοντας με ό,τι η νύχτα ζητά
νιώθω πρωτόγνωρες αισθήσεις
ακούω τη καρδιά μου χτυπά δυνατά
σ’ ένα ταξίδι για καθέναν από μας
όσο ο κόσμος μας γυρνά
απλώνει το μπλε φόρεμά της πάνω απ’ την πόλη
καθώς κυλά μαγεύει τα πάντα
μέσα της εξελίσσονται διαφορετικά
κι ασυνείδητα φέρομαι προκλητικά
νύχτα μείνε μη φύγεις
ορίζοντας τη σκέψη μου
αν έχεις αφήγηση είναι η φωνή σου κίνηση φως
ανοίγω φτερά να πετάξω προς το πανόραμα
που συνθέτει κάθε κομμάτι της πόλης
εν έτη 2 και κάτι νόμιμοι λόγοι να πεις πως
ο κόσμος αμφιταλαντεύεται σ’ ένα παιχνίδι σκότους και φωτός
άμαχοι μείναμε εντός πεδίου
κυλάμε στο ξημέρωμα σαν ασπρόμαυρες πινελιές έγχρωμου τοπίου