Küçükken ne güzeldi, kaygılar o güne özeldi
En büyük derdim, kumdan kalemdi
Paramız yoktu, annem benden gizlerdi
Koşturup dururdum, sürekli düşerdim
Sorun yoktu, kanayan dizlerdi
Üç kardeşimle tüm dünyam bizlerdik
Altıncı kattan dünyamızı izlerdik
Şimdi #24'üm, karanlık tek gördüğüm
Yarınım muallak, geleceğim kördüğüm
Büyümem lazım da bilemem nasıl
Tek bildiğim içimdeki çocuğu gömdüğüm
Dönemem davamdan, çekilin yolumdan!
Önümde siz değil, tanrılar duramaz!
Bir kağıt, bir kalem; anlatsam derdimi
Haykırsam evrene!
Kimseler anlamaz ki…
Kimseler anlamaz, kimseler anlamaz ki…
Kimseler anlamaz, kimseler anlamaz!