Μονάχος στην πόλη, βαθιά νυχτωμένος
σκοπός και ελπίδα καμιά.
Συνήθειες χρόνων, και κόπος χαμένος
αλήτης καιρός με χτυπά.
Γυρίζω σαν σβούρα, στο ίδιο σημείο
κραυγές ενοχής και θυμού.
Ακόμα και ο έρωτας, μου φαίνεται αστείος,
Eπαίτης θεός του συρμού.
Και μοιάζει η αλήθεια μου πελώριο ψέμα
σε τοίχο η φωνή μου χτυπά,
Ανοίγω τα μάτια σηκώνω το βλέμμα
ξημέρωσε κι έξω φυσά.
Αμέτρητες πόρτες στην πλάτη μου κλείνουν
ρωγμές στο κορμί μου παντού.
Και εγώ ξενυχτάω φουμάρω και πίνω
μ’ αυτό το ρεφρέν του χαμού.
Και μοιάζει η αλήθεια μου πελώριο ψέμα
σε τοίχο η φωνή μου χτυπά,
Ανοίγω τα μάτια σηκώνω το βλέμμα
ξημέρωσε κι έξω φυσά.
Ταξίδι πικρό σε άγνωστα μέρη
στους δρόμους του νου θα χαθώ.
Στροφή επί τόπου απλώνω το χέρι
χιονίζει, τοπίο υγρό...
Και μοιάζει η αλήθεια μου πελώριο ψέμα
σε τοίχο η φωνή μου χτυπά,
Ανοίγω τα μάτια σηκώνω το βλέμμα
ξημέρωσε κι έξω φυσά.