Κοντεύουνε μεσάνυχτα η νύχτα θολώνει το νου
το κεφάλι μου αδειάζει, η σελήνη μου κλείνει το μάτι.
Σαράντα δύο κύματα και μάγοι ενός άλλου καιρού
σε χορό με καλούν μια γυναίκα με τραβάει στο κρεβάτι.
Μια άγνωστη παλίρροια με παίρνει από δω και με πάει
στου διαβόλου τη μάνα που θέλει λέει να με γνωρίσει,
και το μυαλό μου έρχεται με δύναμη και κολλάει
στης ζωής μου το κάγκελο και στου μέλλοντος την άγρια φύση
Τί να σου κάνω μάτια μου μου λέει ένας τύπος χλωμός
με αφτιά που πετάνε με κόκκινη μπέρτα και γένι.
Εδώ σ’ αυτή την κόλαση εγώ είμαι ο αρχηγός
στο βασίλειο αυτό ζωντανός κανένας δεν βγαίνει
Εσύ δεν ήσουν πλάι μου ούτε γνωστός πουθενά,
μια λευκή σημαιούλα σηκώνω και ουρλιάζω φοβάμαι
και τότε άγγελος θεού με παίρνει και κοντά του με πάει
μα το φως με τυφλώνει, τη φωνή του μονάχα θυμάμαι.
Τί να σου κάνω μάτια μου μου λέει κι’ αυτή η φωνή
ότι είχα να πω σου το είπα εκεί κάτω λυπάμαι.
Εδώ είναι παράδεισος και δε χωράς δηλαδή
θάναι η πόρτα κλειστή και απ’ έξω συνέχεια θάσαι
Ξυπνάω απ’ το λήθαργο, δεν ακούω καμία φωνή,
ξημερώνει η μέρα, εφιάλτης θα ήταν, γελάω.
Μια νύχτα με πανσέληνο ξεπλήρωσα δηλαδή
δοκιμάζοντας πάλι μοναχός με ποτό και τσιγάρο.
Τί να σου κάνω μάτια μου μου λέει ένας τύπος χλωμός
με αφτιά που πετάνε με κόκκινη μπέρτα και γένι.
Εδώ σ’ αυτή την κόλαση εγώ είμαι ο αρχηγός
στο βασίλειο αυτό ζωντανός κανένας δεν βγαίνει