Είναι ο χρόνος η χαρά κι η απελπισία
είναι η ώρα που ξυπνούν οι προσευχές
είναι οι φλόγες που αργοσβήνουν στην πλατεία
είναι ταξίδι ενός παιδιού που έφυγε χθες
Μη ματώνεις ουρανέ
οι φωνές θ’ ανθίσουν
κι όσοι έσπειραν οργή
στάχτη θα θερίσουν
Σ’ ένα σοκάκι κάθεται και περιμένει
ξύλινα πλοία βυθισμένα σε καπνούς
κι όπως νυχτώνει το περίπολο του τρόμου
σκορπάει ρίγη και σκεπάζει τους λυγμούς
Κι εκεί που κάθεται σκοτάδι πλημμυρίζει
βλέπει τα πάντα με τα μάτια του κλειστά
και ίσως να είναι αυτό που τόσο το φοβίζει
μέσα στο χώμα έχει τόση μοναξιά
μη ματώνεις ουρανέ
θα ανθίσουν οι φωνές...
Δεν υπάρχει ειρήνη
χωρίς δικαιοσύνη,
το ξέρουν στο Ιράκ,
το ξέρουν και στη Παλαιστίνη.