Ούτε καιρός για τελετές
στεφάνια και λουλούδια
για ψαλμωδίες χριστιανικές
για πένθιμα τραγούδια
μόνο γενναίοι τυμπανιστές
να’ ρθουν να παίξουν ως αρμόζει εδώ
μπροστά σ’ αυτό το θάνατο
που δε ζητάει συγγνώμη.
Φωτιά!
Μια παντοδύναμη φωτιά
που καίει και με παγώνει
κι είσαι μακρυά πολύ μακρυά
μ’ από το νου και την καρδιά
κι από το βάθος της ψυχής
που στ’ άπειρο ζυγώνει
τα λόγια αυτά τα σκοτεινά
σου τραγουδάω Αντώνη.
Σαν έτοιμος από καιρό
που αναβολή δεν παίρνει
σαν έτοιμος για εκδίκηση
το νόημα με βαραίνει
μέγα ανατρίχιασμα βουβό
σαν πύρινο σεντόνι σε τύλιξε
που η λάμψη του ως τα μάτια μου
φτάνει και με τυφλώνει.
Κι όπως η σκέψη μου γυρνάει
σαν φλογισμένη ρόδα
εκεί βαθειά στου λογισμού
τ’ απόκρυφα λημέρια
σ’ αιώνες πίσω σκοτεινούς με πας
καθώς ακίνητος μοιάζεις
αρχαίο φλεγόμενο άγαλμα
στων χριστιανών τα χέρια.
Φωτιά!
Μια παντοδύναμη φωτιά
που καίει και με παγώνει
κι είσαι μακρυά πολύ μακρυά
μ’ από το νου και την καρδιά
κι από το βάθος της ψυχής
που στ’ άπειρο ζυγώνει
τα λόγια αυτά τα σκοτεινά
σου τραγουδάω Αντώνη.