Ματωμένος νεκρός ο ημίθεος
κι οι εχθροί το κουφάρι του σέρνουν
στα σκληρά σκαλοπάτια της Βάβλας.
Αντηχούν τα βουνά γύρω - γύρω
στεναγμούς, βογγητά και κατάρες
για τα στήθη που δεν εσεβάστηκαν
τον νεκρό, τον Μεγάλο νεκρό μας.
Της κοπέλας παρέκει ξεσκίζεται
η καρδιά, η ψυχή και ο νους της,
το λιοντάρι σαν βλέπει να σέρνεται
από ανίερα χέρια Κελτών.
Και ποτίζει βαθιά με το αίμα του
της στερνής κατοικίας του τη γη
ολοπόρφυρο αίμα που χύνεται
απ’ της καρδιάς του βαθιά την πληγή.
Αγιασμένα της Βάβλας τα χώματα
και τ’ ανώγι αγιασμένο κι αυτό,
κι η κοπέλα αγιασμένη που έτρεφε
έναν τόσο Μεγάλο νεκρό.
Ας τον βρίζουν του Βορρά οι βάρβαροι,
ας νομίζουν πως σέρνουν κουφάρι,
της ψυχής της ματόβρεχτης Κύπρου
ανελέητα τώρα χτυπούν.
Τα άσπρα βουνά ανατριχιάζουν,
τα πουλιά εσωπάσαν κι αυτά,
των ανθρώπων τα μάτια εθολώσαν
και τα δάκρυα πέφτουν καυτά.
Ο Μεγάλος Νεκρός μας περνάει,
ο Παρίδης, στερνή πια φορά.