Σκοτάδι, πίσσα η βραδιά
και στην υγειά της πίνει
σπασμένο δίχτυ η καρδιά
γίναμε άντρες τα παιδιά
τι πήρες, τι μας δίνεις.
Ξερό ψωμί, πικρό ψωμί,
τα χέρια μου ασήμαντο γρανάζι,
μα είναι η γλώσσα μου ωμή
και κάθε μια πικρή στιγμή
για τ’ άδικο φωνάζει.
Διψώ και το νερό αλμυρό
μακρύ το μονοπάτι
τα νιάτα μου σ’ ένα σταυρό
κι έστησες γύρω μου χορό
ληστή μου και προστάτη.
Ξερό ψωμί, πικρό ψωμί,
τα χέρια μου ασήμαντο γρανάζι,
μα είναι η γλώσσα μου ωμή
και κάθε μια πικρή στιγμή
για τ’ άδικο φωνάζει.
Πικρό ψωμί, πικρό ψωμί.