...Ψυχή μου λογοφερμένη ξεκίνα,
δρόμο πάρε εαρινό.
Δες τους ανθρώπους να τρέχουν, να τρέχουν
να προλάβουν στη σειρά.
Γερμανικό, Γερμανικό!
Ασώματοι, ακούραστοι στο λιοπύρι, αντέχεις δεν αντέχεις...
Ταξιδεύω με τις φανταστικές εικόνες του ίδιου μου του λόγου.
Όργια φημών με ζώνουν στη στιγμή.
Μύθοι βουλιάζουν στην άβυσσο, αιωνόβια, παγόβουνα τού πόλου.
Ο Ισημερινός να τρελαθεί και δεν του φτάνει !
Ακούραστοι ήρωες, σημαίες, λάβαρα, στρατοί και στόλοι.
Πρόταση για αυτοκατάργηση...
Θα συναντήσω ένα πρωί τη δροσιά κι οι δύο μαζί τον πίθηκο,
να ξανοιχτούμε τρεις στα δάση, στα τρεχούμενα νερά,
του κόσμου που είναι ένα μα και μαζί κανένα...