Όλα φαντάζουν μια πομπή που τελειωμό δεν έχει.
Σκύψε λοιπόν προσεχτικά να δεις τον γεροτράγο
να του φορτώσεις τη μορφή να πεις τα μύρια όσα.
Κι από την πόλη μιαν αυγή να πάει από κει που ήρθε.
Μήπως βρεθεί και η υγειά που σου έλειψε, το ξέρω.
Και είναι πολλά, πάρα πολλά, όλα αυτά που ξέρω...
Μα πού να ξομολογηθώ και πού να μολογήσω ;
Κι αν όλα δεν τα έζησα κάπου θαρρώ τα είδα.
Ήρθαν σα γράμμα μακρινό, σαν το φτωχό σπουργίτι,
να μου ραγίσουν μια νυχτιά το μόνο μου το τζάμι.
Το κρύο που μου έδιωχνε, το κρύο και τους κρότους.
Την είδα την καταστροφή και ήμουν απ’ τους πρώτους.
Μετά μας πήρανε τροχοί, στα πέρατα μας πήγαν,
θαρρώ δεμένοι ήμασταν σε μακρινές ακτίνες.
Σφιχτά δεμένοι με λουριά και τη ζαλάδα στην καρδιά,
στου κόσμου την κατηφοριά χαθήκανε οι κόποι
Γκρεμίστηκαν τα σήμαντρα κι αυτοί οι άγιοι τόποι.
Ήρθαν ξανά τα αρπαχτικά τα όνειρα να κλέψουν,
να πουν τις ιστορίες τους, με τον καιρό να παίξουν.
Μα είναι καλός ταξιδευτής και τα στενά γνωρίζει,
ξέρει που ζούνε τα στοιχειά πώς να τα αναγνωρίζει...