Τρέμει η φωνή,
κρύβω τη λύπη μου,
τη φυλακίζει ο εγωισμός μέσα στα χείλη μου και δε μιλώ,
δε σου μιλώ
Νύχτες σιωπής δεν ξημερώνουνε
Οι ενοχές και τα `γιατί’ δεν τελειώνουνε μες στο μυαλό
Ξέρω πως σε χάνω, σε χάνω,
αχ να `ξερες μακριά σου τι περνάω
Σε χάνω
Μαχαίρι ο εγωισμός κι εγώ πονάω
Σε χάνω
Πώς σ’άφησα και το `κανες αυτό
Σε χάνω, σε χάνω
Στα πράγματα που άφησες μιλάω
Σε χάνω
Με τι καρδιά με ξέχασες, ρωτάω
Σε χάνω
Λυπήσου με και γύρνα πάλι εδώ
Κι ας είναι αργά, το δάκρυ κύλησε
Ο πόνος έγινε η φωνή που δε σου μίλησε και δεν ακούς, δε με ακούς
Νύχτες πληγές που με ματώνουνε
Οι ενοχές και τα `γιατί’ δεν τελειώνουνε μες στο μυαλό
Ξέρω πως σε χάνω, σε χάνω,
αχ να `ξερες μακριά σου τι περνάω
Σε χάνω
Μαχαίρι ο εγωισμός κι εγώ πονάω
Σε χάνω
Πώς σ’άφησα και το `κανες αυτό
Σε χάνω, σε χάνω
Στα πράγματα που άφησες μιλάω
Σε χάνω
Με τι καρδιά με ξέχασες, ρωτάω
Σε χάνω
Λυπήσου με και γύρνα πάλι εδώ, πάλι εδώ, πάλι εδώ