Ως πότε πια τα ψέματα, θα πεθαίνουν τα παιδιά μας
ως πότε πια θα σβήνουνε τα όνειρά μας
ως πότε αυτή η ζωή της κτηνωδίας
κι ως πότε η εποχή της κρατικής τρομολαγνείας
Ως που θα πάει αυτή η κοροϊδία
ως πότε πια αμάθεια, απάθεια, ως πότε η μαλακία
κι η ατιμωρησία
ως πότε βρε, θα την κάνουμε γαργάρα
κι ως πότε θε να σπρώχνουμε στον ανήφορο γαϊδάρα ;
Ως πότε παληκάρια θα ζούμε στα στενά
και πότε, πες μου πότε, θα ξαναβγούμε στα βουνά ;
Φωνάζει ο Ρήγας απ’ τον τάφο του "ως πότε αυτό το χάλι" ;
το ψάρι παραβρώμισε απ’ το κεφάλι.
Στα σπίτια μας επέλαση, ριάλιτι αστέρες
και δεν καταλαβαίνουμε ούτε με σφαίρες
επί σφαγήν μες στο μαντρί και πίσω απ’ το κριάρι
να τρέχουμε σαν πρόβατα, δεν παίρνουμε χαμπάρι.
Στενάζουνε οι θάλασσες, τα δάση, τα ποτάμια
τα `χουνε κάνει ρημαδιό, των εργολάβων τα πλοκάμια
πλακώσαν μαύρα σύννεφα και πλησιάζει μπόρα
ο χρόνος φεύγει, χάνεται, κι η ώρα είναι τώρα !!
Φτάνει πια ! Φτάνει σας λέω ! Φτάνει ! Δεν πάει άλλο !!
το κέρατό μου μέσα...!!