Τους δρόμους πήρα μοναχός, με τη καρδιά βαρειά,
ψάχνοντας μια λύση για να βρω.
Γιατ’ ότι κι αν αλλάξω, όπου κι αν βρεθώ,
νιώθω να πλανιέμαι στο κενό.
Οι μέρες πληκτικές κι ανέραστα τα χρόνια,
στο λήθαργο μιας ψεύτικης ευδαιμονίας κυλάνε.
Κι όλοι αυθυποβάλλονται πως όμορφα περνάνε
κι όλοι τριγύρω τρέχουνε και πουθενά δεν πάνε.
Κι εγώ που κυνηγώ τις χίμαιρες και ψάχνω,
πιο πέρα από το γνώριμο κι από το αρεστό,
κάτι έχω να κάνω, κάτι έχω να πω,
μα είναι κλειστές οι δίοδες και πως θα λυτρωθώ.
Τώρα που ο έλεγχος δε γίνεται με βία,
αλλά με κόλπα υπνωτικά που αθόρυβα ενεργούν....
Τώρα που ότι αληθινό σπρώχνεται στη γωνία
κι οι εύπλαστοι ηθοποιοί, τρανά σταδιοδρομούν....
Τώρα σ’ επικίνδυνα σχοινιά θα ισορροπούμε,
ή αλλιώς με άλλοθι γερά, θα ενσωματωθούμε....