Tης μοναξιάς μας η πληγή είναι πηγή
Που αναβλύζει μιας ζωής κόκκινο αίμα
Κι αν δοκιμάσεις της φυγή, διαφυγή δε θα υπάρξει
Μια αγκαλιά παροδική θα ε αρπάξει
Και θα χαθείς στις παραισθήσεις και στο ψέμα
Μα ετούτο το παροδικό
Θα το θελα τελειωτικό
Μπορεί να είναι τραγικό
Μα εγώ το νιώθω μαγικό
Γιατί με κάνει η δικιά σου η σαϊτιά
Να δραπετεύω απ’ τη μέσα μου την ξενιτιά
Των αναμνήσεων τα κλαδιά είναι κλειδιά
Που ξεκλειδώνουνε δωμάτια λυπημένα
Μα αν δοκιμάσεις να κρυφτείς, να φυλαχτείς
Δε θα μπορέσεις
Ψάχνοντας μάταια λιμάνι να δέσεις
Θα καταλήξεις σε φιλιά βεβιασμένα