Σε άσχημη κατάσταση το φίλο μου τον βρήκα,
αμίλητος με βλέπει, μα στην καρδιά του μπήκα.
Τα χείλη του ήταν κίτρινα, τα μάτια του κομμένα
και έκλαψα μαζί του κι εκείνονε και μένα.
Γιατί να είμαστε κι οι δυο αισθηματίες,
γιατί να μπλέκουμε σε παλιοϊστορίες;
Αφού στον κόσμο λιγοστές είν’ οι κυρίες,
γιατί να είμαστε λοιπόν αισθηματίες;
Φίλε, δεν είμαστε άτυχοι κι αν όλα δε μου τα `πες,
απλούστατα κι οι δυο μας πιστέψαμε σ’ αγάπες.
Είναι η καρδιά μας ένοχη και στον γκρεμό μάς πάει,
πληγώνεται, πονάει, αλλά ξαναγαπάει.