Έκρυβες βαθιά στα μάτια Δύση Ανατολή
και ήταν δώρο κάθε σου φιλί
ήσουνα η ζωή μου όλη και μια αγκαλιά
κάτω απ’ τον ήλιο μια σκιά.
Ήθελα στα δυο σου χέρια να πιω τον ουρανό,
να ξεχάσω κάθε χθεσινό,
όλα ήταν ψέμα, εικόνα μαγική
και μια ευτυχία δανεική.
Μαλώνω την καρδιά,
που πίστεψε σ’ αυτά, στα ψεύτικα,
στα ψεύτικα φιλιά
ασάλευτο νερό να βρεις
για να καθρεφτιστείς
και την ντροπή, την ντροπή να δεις.
Ήμουνα μια χαρά, κρυμμένη σε ίσκιους και σιωπές
και όνειρο από νύχτες θερινές
και έγινες βροχή που στάζει,
λάσπη και σκουριά, πισώπλατη στη νύχτα μαχαιριά.
Τώρα μου μιλάς με γρίφους και δε με κοιτάς
και τα σ’ αγαπώ μου δε φοράς.
Αύριο αργά θα είναι, να το θυμηθείς,
στο λέω σιγά προτού να κοιμηθείς.