Βαριά απόψε η καρδιά, βαριά και μόνη,
εδώ ετούτη μοναξιά σ’ αποθεώνει.
Σηκώνει αέρα η οργή,
φουντώνει πάλι η πληγή,
αυτή η άδικη φυγή πώς με θυμώνει.
Μιλάς με άλλους και γελάς κι εγώ απ’ έξω.
Λυπάσαι, χαίρεσαι ή κλαις κι εγώ απ’ έξω.
Απ’ τη δική σου τη ζωή εγώ απ’ έξω.
Έγινε "χώρια" το "μαζί", και πώς ν’ αντέξω;
Βαρύς αυτός ο χωρισμός που με παιδεύει,
αγρίμι τούτη η ψυχή, δεν ημερεύει.
Τα πράγματα σου τα πετώ,
σου γράφω αυτά που δε θα πω
ακόμα ότι σ’ αγαπώ, ποιος το πιστεύει.