Στης παλιάς Αθήνας τα στενά
η αγάπη αδιάφορη περνά
κι έχει πάψει να την συγκινεί
της κιθάρας η φωνή.
Τώρα απ’ το πλακιώτικο στενό
δεν μπορείς να δεις τον ουρανό
και μπερδεύεις νύχτα με πρωί,
έτσι τα `φερε η ζωή.
Μια ζωή σαν όνειρο πέρασε και χάθηκε
κι η χαρά βουβάθηκε μέσα στην ψυχή,
μια ζωή σαν όνειρο, αχ, και να μπορούσαμε
να την ξαναζούσαμε πάλι απ’ την αρχή,
να την ξαναζούσαμε πάλι απ’ την αρχή.