Για της ζωής τα βάσανα γραφτήκανε τραγούδια
για έρωτες, για θάνατους, για τον ξεριζωμό
και άλλα μαραθήκανε σαν δυο 'μερών λουλούδια
και άλλα γίναν σίδερο και φτάσαν μέχρι εδώ.
Σαν τραγούδι παλιό στου καιρού το φτερό
που της λήθης φωτιά δεν θα κάψει
σε ακούω ξανά και το ξέρω καλά
η φωνή σου ποτέ δεν θα πάψει.
Κι εγώ που δεν ετόλμησα δυο λόγια να 'χουν ρίμα
γιατί σαν το ξεκίναγα συννέφιαζε η ψυχή
απόψε που με έπνιξε της σκέψης σου το κύμα
αντάρες, μπόρες, θύελλες θα ρίξω στο χαρτί.