Πόλη βουβή... μια διαδρομή χωρίς αιτία
χέρια που αγγίζουν με μανία...
σ’ αυτήν του τρόμου την ταινία...
Φεύγεις αργά...
κλείνεις αθόρυβα την πόρτα
μέσα σου μια θάλασσα που αγρίεψε...
και σ’ έπνιξε...
Θέλεις να φύγεις...
πριν το ξημέρωμα σε κλείσει...
σε ότι σ’ έχει φυλακίσει
και μοναχό σου...σ’ έχει αφήσει...
πίσω κοιτάς... βλέπεις
το όνειρο που τρέμει,
μέσα σου μια θάλασσα
που αγρίεψε... και σ’ έπνιξε...
Μα δε μιλάς... κάνεις μονάχα υποθέσεις
τι σ’ έκανε άραγε ν’ αντέξεις...
μέσα απ’ τη λάσπη να διαλέξεις...
και τώρα εδώ...
με την σιωπή να λογαριάζεις...
Άγριος καιρός στο πλάι σου...
και δείλιασες και γύρισες...
...Γύρισες πίσω ξανά...
στον δρόμο εκείνον τον δικό σου...
για το χαμένο φυλαχτό σου...
να βρεις το άπληστο “εγώ” σου...
και τώρα πια... ίσως με όλα να ταιριάζεις...
σαν χαμόγελο που σβήνει, άλλαξες...
πως άλλαξες...
...Δεν υπάρχει επιστροφή...
τώρα όλα μοιάζουν μ’ αρχή...
μια ξεχασμένη πια πληγή...
αυτή η ψυχή που αιμορραγεί...
Μες στις άδειες σου σελίδες...
κυλάει η ζωή που δεν την είδες...
και γύρω μια θάλασσα αγριεμένη
αυτή η ψυχή, που πια εδώ δε μένει...