Μοιάζεις με κρύσταλλο που πρόκειται να σπάσει
Τα πάντα γύρω σου τα δέχεσαι αργά
Αφήνεις πλέον όποιον θέλει να σε φτάσει
Και σταματάς να κάνεις βήματα γοργά
Δε σ’ ενδιαφέρει πόσα ακούγονται για ’σένα
Είναι κακός ο κόσμος έλεγες συχνά
Θέλει συνέχεια να σε βρίσκει λαβωμένο
Κι ούτε μια μέρα δεν υπάρχει που ξεχνά
Σ’ ένα δυάρι στην Κυψέλη είχες βρει
Την ησυχία που ζητούσες τόσα χρόνια
Όλοι νομίζανε πως έχεις τρελαθεί
Και σου την έσπαγε που δείχνανε συμπόνια
Σαν κάτι άσχημο σε χάζευαν πολλοί
Όταν γυμνή στεκόσουν’ στο παράθυρο σου
Τι κι αν οι γείτονες φωνάζαν’ σαν χαζοί
Εσύ θα έκανες και πάλι το δικό σου
Θέλεις ν’ αντέξεις… και να πιστέψεις…
Πως είναι η θάλασσα βουνό που έχει ξαπλώσει
Κάνεις τα πάντα… για να μαντέψεις…
Τον κωδικό που τη ζωή σου έχει κλειδώσει…
Θέλεις να κλάψεις… και να πετάξεις…
Δίπλα στα λίγα βραδινά αεροπλάνα…
Να τρέξεις έξω… χωρίς κανόνες…
Και να τα κάνεις όλα γύρω σου πουτάνα…
Κάνεις τη θλίψη σου να μοιάζει με γιορτή
Και τη γλεντάς πίνοντας κίτρινη τεκίλα
Είναι πολλοί που την αγάπη συγχωρούν
Μα εσύ τη χόρτασες ετούτη την ξεφτίλα
Όλοι σε βλέπουνε χωρίς να σε κοιτούν
Όλοι σε βρίζουνε χωρίς να σου μιλάνε
Μα εσύ γνωρίζεις όλα αυτά που δεν ακούν
Για αυτό και αφήνεις τα όνειρα σου να γελάνε
Этот текст прочитали 294 раз.