Το βλέμμα μου προδίδει της ψυχής τα μυστικά
και πάντοτε σε σένα με γυρίζει
Τα μάτια τα δικά σου χαραγμένα στην καρδιά
ο χρόνος δεν μπορεί πια να τα σβήσει
Πώς να τα σβήσει, πώς να τα σβήσει
Θα περάσει έτσι λέω
η αγάπη που σου έχω
κι ό,τι ζήσαμε ωραίο θ’ αρνηθώ
Θα περάσει έτσι λέω
αλλά μέρα με τη μέρα καταρρέω
Θα περάσει έτσι λέω
η αγάπη που σου έχω
τις στιγμές όμως που κλαίω σε ζητώ
Θα περάσει έτσι λέω
αλλά μέρα με τη μέρα καταρρέω
Τα λόγια τα δικά μου ματωμένα μυστικά
πως πόναγαν ποτέ δε μαρτυρούσα
Τα λόγια τα δικά σου πυρωμένα λες καρφιά
στα στήθη την καρδιά μου την τρυπούσαν
πώς με πονούσαν, πώς με πονούσαν