Δε με πειράζει που απουσιάζει,
με ποιον κοιμάται και ποιον αγκαλιάζει,
δεν με πειράζει ό,τι κι αν κάνει,
εγώ κερδίζω κι εκείνη χάνει,
δεν με πειράζε, δε με πειράζει.
Κι αν γυρίσει ξανά με σπασμένα φτερά, θα την διώξω,
αν γυρίσει ξανά και με πάρει αγκαλιά, θα την σπρώξω,
αν γυρίσει ξανά, τής αξίζει σκληρή τιμωρία,
όμως όταν τη δω, πάλι ψεύτης θα βγω
κι όσα λέω είναι απλώς θεωρία.
Δε με πειράζει που απουσιάζει
και να πονάω με αναγκάζει,
δεν με πειράζει που ξενυχτάει
και σ’ άλλα χείλη αν ξεδιψάει,
δεν με πειράζε, δε με πειράζει.
Κι αν γυρίσει ξανά με σπασμένα φτερά, θα την διώξω,
αν γυρίσει ξανά και με πάρει αγκαλιά, θα την σπρώξω,
αν γυρίσει ξανά, τής αξίζει σκληρή τιμωρία,
όμως όταν τη δω, πάλι ψεύτης θα βγω
κι όσα λέω είναι απλώς θεωρία.
Κι αν γυρίσει ξανά, τής αξίζει σκληρή τιμωρία,
όμως όταν τη δω, πάλι ψεύτης θα βγω
κι όσα λέω είναι απλώς θεωρία.